Wekelijks lunchconcert op de Campus weer een succes

Het is 18 februari 2020, vijf voor half één ‘s middags, Christine Schukking en Hans Broekhuizen wachten vol spanning op de campus van Wageningen de laatste paar minuten af en dan mogen ze het podium op.

Voor het vierde jaar op rij maken zij met hun duo, SaxOBeat, loungemuziek met computer beats, percussie-instrumenten en saxofoon. Ditmaal vindt het plaats in “de kuil”, een ruimte in het Impulse gebouw op de Wageningse campus. Het zaaltje is omringd door een tribune van trappen waar de studenten tijdens lunchpauzes kunnen zitten.

Al kauwend op hun boterhammen verzamelen langzamerhand steeds meer studenten zich op de trappen van de kuil. De geur van de lunchpakketten verspreid zich steeds meer in de lucht. Het eerste nummer wordt ingezet met een vrolijke dans, daardoor zit de sfeer er al meteen goed in. De eerste paar mensen beginnen het ritme mee te tikken met hun voeten. Ondertussen voegen docenten zich ook toe aan het gezelschap. Meeknikkend op de maat kijken zij lachend naar de muzikanten.

Steeds meer studenten worden nieuwsgierig. Een meisje vraagt aan een klasgenoot: “Wat leuk, wie zijn dit eigenlijk?”. De jongen naast haar wenkt snel zijn vrienden om erbij te komen zitten, want ondertussen zitten de trappen al bijna helemaal vol met studenten.

Bij het derde nummer genaamd ‘Melody by Night’ heeft het duo de aandacht van de luisteraars goed vast. Een man geniet zichtbaar van de muziek met zijn ogen dicht. Met al die swingende klanken is stilzitten steeds moeilijker te weerstaan. Veel mensen wiegen zachtjes mee in de maat. Twee vriendinnen kijken onderzoekend en nieuwsgierig naar alle instrumenten en apparatuur en vragen zich hardop af wat het allemaal is. Het nummer eindigt en er klinkt een luid applaus met een paar enthousiaste kreten.

Een groepje kleine kinderen tussen de twee en vier jaar oud staan bovenaan de trappen te dansen. Hans en Christine weten de spanningsboog aardig op te voeren. Bij elk nummer is er een afwisseling van solo’s, nieuwe geluiden en leuke technieken zoals in het nummer ‘Seventies Party’. Christine bespeelt de conga’s (trommels) met zowel haar handen als elleboog waardoor er een geluidsvervorming ontstaat. Dit klinkt erg mooi.

Er vindt af en toe een wissel van de wacht plaats. Sommige studenten vertrekken naar hun les waardoor er weer een plekje vrijkomt op de tribune. Een blonde jongen pakt snel zijn spullen bijeen en racet ernaar toe om zo een beter zicht te hebben op het muzikale spektakel.

De laatste twee nummers maken overduidelijk de meeste indruk. Het een-na-laatste nummer genaamd ‘Noche Fragante’ klinkt lekker tropisch. Tijdens het nummer roepen Hans en Christine “olé” door de microfoon. Het publiek reageert enthousiast en iemand fluit hard op zijn vingers terug. Een Spaanstalige dame knipt vrolijk met haar vingers mee op de maat.

Tijdens het laatste nummer, ‘Flame of Desire’, komt het publiek ineens in beweging. Een jonge vrouw staat als eerste in haar eentje op en begint vol zelfvertrouwen te dansen. Al snel volgen er ook anderen. Het hoogtepunt ligt overduidelijk bij het laatste nummer, perfect getimed.

Na afloop komen er meerdere mensen op de muzikanten af. “Bedankt voor het optreden, het was erg goed”, zegt een jongen. Christine en Hans kijken zelf ook positief terug op hun optreden.

Christine: “Het ging erg goed. Ik vond het ontzettend fijn dat het publiek het zo leuk vond. Het zijn allemaal mensen die veel jonger zijn dan wij. Het geeft een goed gevoel om zulke intelligente mensen enthousiast te kunnen maken over onze muziek.”

Hans: “Aan het begin van een optreden heb je altijd wel een beetje last van zenuwen. Maar ik vond het net zoals elk jaar weer erg leuk.”

Alle zenuwen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen en iedereen zit zichtbaar lekker in zijn vel. Dit is een lunchpauze die je lang zal bijblijven.