Maandag is het weer zover, dan is het Blue Monday
Het is een feit dat we op maandag altijd wat jammeren over dat het weekend weer voorbij is en dat we weer aan de bak moeten. Persoonlijk denk ik; een logische reactie als je t hele weekend leuke dingen hebt gedaan of lekker hebt geluierd
Je zult de ouder van een van de daders maar zijn
Dit lijkt pure vandalisme. Zeker als ik naar de verkoolde resten van de auto’s kijk. De één met moeite bij elkaar gespaard, de andere van een invalide die zonder hun vervoermiddel nergens meer kan komen. Een auto van een zzp’er. Hoe moeten zij nu hun afspraken nakomen?
Een klus die ze toch maar moeten klaren
Podium
Ook nu hoor ik alweer forse klappen van carbid heel dichtbij. En het is nog maar 28 december. Tegen de regels in zijn er al weer mensen die het niet kunnen laten. Oefenen? Echt niet ze kunnen allang omgaan met bussen, ballen en carbid. Hier en daar zie ik de dieren alweer in de stress wegduiken. Zo jammer
Rob Geus zou hier toen beslist niet blij van zijn geworden. Het zal je maar gebeuren. Jakkes!
Podium
Iedereen zit rustig te eten als ineens moeder iets uit haar mond vist en een kreet van afschuw slaakt. “Jakkes! Gatver! Kijk eens wat er in mijn salade zit.”
De sfeer bij voorbereidingen kerstdagen laat dit jaar te wensen over
Podium
Eigenlijk zouden dit heel leuke weken moeten zijn. Weken van het verzinnen van totaal weer eens iets anders feestelijks dan andere jaren. En toch betrap ik me erop dat ik steeds in de traditie terug val. Niet helemaal mijn schuld hoor
“Op een goede dag heb ik twee suïcide gedachtes, op een slechte dag tot wel tweehonderd”
Podium
“Ik ben anderhalf jaar opgenomen geweest. Toen heb ik geleerd wat een persoonlijkheidsstoornis is. Ik zeg zelf tegenwoordig dat ik chronisch levensmoe ben. Ik heb niet zo die wens om te leven, terwijl ik wel gewoon werk, mijn eigen appartement heb, vriendinnen, onlangs nog een vriend en ga zo maar door. Ik doe wat veel mensen van mijn leeftijd doen, maar niemand kan in mijn hoofd kijken. Het ziet er van de buitenkant mooi en leuk uit, maar zulke diagnoses beïnvloeden alle aspecten van je leven.”
Meer podium
Niemand weet of hij nu wel of niet tegen zijn verlies kon
En dan zomaar uit het niets stootte mijn grootvader, zo als het moest lijken, per ongeluk tegen het tafeltje. Wel zo hard dat alle stukken door elkaar over het gladde houten bord rolden. Verschrikt keek mijn vader naar zijn tegenspeler en ging achteruit in zijn stoel zitten. Dit was niet de eerste keer dat hun spel zo eindigde
Met zijn allen in de rij. Even weg van alle stakingen en ophef
Eenmaal binnen slaat een kakofonie van geluiden ons tegemoet. Als we even stil blijven staan om aan het geluid te wennen ontdekken we dat het lawaai uit alle hoeken en gaten komt. Overal staan huisjes, beesten en ja, zelfs kunstkerstbomen waar muziek uit komt. Door elkaar, allerlei verschillende deuntjes
Ook hun ideaal om verpleegster te zijn heeft een keerzijde gekregen
Zij hadden de sint geschreven dat ze heel erg graag een verpleegsters schort en een dokterskoffer om mee te spelen wilden. Haar poppen waren regelmatig ziek en dan kon ze vast oefenen voor als ze groot zou zijn. Want verpleegster, dat wil ze worden
Zwarte Piet mag dit jaar niet meer mee doen
"Zelf ben ik ook meerdere malen in het pak gekropen. Ik kan je wel vertellen met heel veel plezier. En mijn zwarte maatjes waren later vaak mijn eigen kinderen. Vrijwillig, want ook zij vonden het leuk. Dat had nooit gekund als het roetveeg Pieten hadden moeten zijn. Veel te herkenbaar. Stel je eens voor."
A wake-up call of in het Nederlands: even wakker schudden!?
”Eigenlijk heb ik helemaal geen hekel aan de herfst. De wind die door de straten blaast en al die dwarrelende gekleurde bladeren. Het is een prachtig gezicht. Ja, je hebt er wel wat werk van maar dat neem ik op de koop toe. Daar is de bladblazer weer goed voor. Je kent het lawaai-ding wel. Wil je ruzie met je buren dan moet je hem, net als ik vanmiddag, zo rond het middaguur gaan gebruiken."
De uitnodigingen voor een griepprik vallen weer op de mat
“Als jij durft, durf ik het ook. Goed?" Dan biedt hij de assistente zijn blote arm. Als ze de injectienaald in de arm schuift roept hij zachtjes in de richting van het meisje “Auw, auw, auw!” waarop ze begint te lachen.
Maar het is toch anders dan met de kleinkinderen
En zo komt het dat we nu hier rijden. Op de achterbank heb ik een tas met wat drinken en lekkers neer gezet. In de kofferbak staan twee lege schoenendozen. Naast me hoor ik haar zuchten en ik kijk opzij. Met een lachend gezicht kijkt ze me vrolijk aan. In haar hand houdt ze een rol pepermunt. “Wil je ook één?” vraagt ze
Een ongewoon of is het een prachtig gezicht, al die tractoren op de Nederlandse snelwegen
Ik laat de stortvloed van woorden maar over mij heen komen. Het gezicht van de man voor me wordt steeds roder. Zijn vrouw vraagt of het wat rustiger kan. Maar dat wuift hij weg. Hij vraagt of de heren met de leren schoenen dan helemaal doorgedraaid zijn
Verslaving? Of is het een vorm van verantwoordelijkheid
“Kijk, het is een boerderij,” gaat ze verder. “Met akkers en weiden. Een loods en een schuur. Er zijn boerderijdieren die allerlei artikelen produceren. En je kunt er paarden in de weide laten lopen. Een vissersboot waarmee gevist word. Ook kun je er honden en poezen laten lopen.”
Hier kan geen knuffelbeest tegenop
Wat gehaast loop ik verder en merk dat ze me verdrietig nakijkt. Ik weet dat ze haar eigen hondje heel erg mist. Het was zo’n klein wit ‘Cesar’ hondje met een prachtige witte vacht. Heel wat uren besteedde ze aan de verzorging. Hij zag er altijd prachtig uit. Ze kamde hem soms twee keer op een dag. En zacht dat hij was. Hij heette Wolkje. Het was een lief dier. Echt een knuffel hondje. Maar helaas....
Een waarschuwing! Het is gevaarlijk en je bent niet verzekerd
De weggebruiker merkt zelf niet dat de boel dan door hem/haar kapot gereden wordt, de wegwerker wel. Zijn werk is gesloopt. Hoeveel mensen zich aan deze burgerlijke ongehoorzaamheid schuldig maken blijkt wel wanneer de politie besluit op een avond ‘handhaving’ te doen
Moet Het Spijt Me of de media echt een laatste poging zijn
Ze heeft gelijk. Vorige week zag ik een opmerking van een oma onder een bericht op Facebook. Er stond dat ze het zo jammer en verdrietig vond dat ze via Facebook moest zien dat haar kleinkind haar diploma gehaald had. “Ik ben trots op haar”, stond erbij. Het icoontje van verdrietig stond er vijf keer onder
Een van de laatste zomerse dagen viel een beetje veel tegen
Ze bestelt de twee door hen uitgezochte broodjes. Hun tafelgenoten op 64 B hebben de lunch op en vertrekken. Ze kijken nog even medelijdend achterom. De jongere dame belooft er binnen nog iets over te zeggen. Het duurt niet lang meer, dan is bij haar zus de maat vol. “Die wijn hoef ik ook niet meer. Kom op we gaan.”
Een eigen huisje
Thuis gekomen denk ik nog eens over het gezegde na. Hij heeft gelijk. Wanneer een stelletje nu wil gaan samenwonen is het een hele toer om een dak boven het hoofd te krijgen. Regelmatig hoor ik klagen over de vreselijk hoge prijzen van huur maar ook van de koopwoningen. Niet te doen voor een jong stel wat op korte termijn iets wil realiseren
Een explosie van kleur
Wat zullen die mensen in de manden onderaan die ballonnen een prachtig uitzicht hebben. Het is al weer even geleden dat ook wij mee mochten in zo’n rieten bak. Ik kan je wel vertellen; dat was een hele ervaring. Ik kreeg het cadeau, van de kinderen, voor mijn verjaardag. Ooit had ik geroepen dat ik dat best durfde. Nou dat wilden zij wel eens meemaken
Vakantie voorpret of stress
Mijn steeds weer gestelde vraag is dan ook. “Weet je het zeker? Echt, dat kun je alleen in de vakantie dragen hoor.” Waarop ik steevast een antwoord krijg in de strekking van: of ze dat zelf al niet bedacht hadden. Ze willen alleen weten of het ze staat! Blij met mijn plekje laat ik de modeshow over me heen komen
Het was maar een fikse klap
En dan gebeurt het; niet de hond springt naar de heg maar een felle bliksemschicht scheurt door de lucht gevolgd door een harde klap
Arts Arno Bisschop: Het onbesproken leed van onze prestatiemaatschappij
Wat leggen we toch een druk op elkaar, een druk die mensen eruit duwt. Dat zie je heel duidelijk bij daklozen of mensen die aan de drugs gaan. Maar er is ook een groep, zoals deze man, waar je het niet aan ziet, maar waar wel van alles aan de hand is. We hebben een prestatiemaatschappij gecreëerd, maar zijn daarmee ook een ongelukkige maatschappij aan het creëren
Parkeren in Nederland het is altijd wat, soms een regelrechte kwelling
Nu pas bedenk ik me hoeveel verschillende soorten parkeren we eigenlijk hebben. Betaald of met een parkeerschijf. Grote verschillen in prijs van het parkeerkaartje. Alles afhankelijk van wat een gemeente rechtvaardig vindt om te vragen. Parkeren met een parkeervergunning of invalide kaart
Arts Arno Bisschop: Toont de psychiatrie ons de ‘echte’ maatschappij?
Als ik dit in een groter kader plaats, dan valt het mij direct op dat we er allemaal heel goed in zijn, ook in politiek Den Haag, om ons te richten op dingen die voor iedereen begrijpelijk en niet zo eng zijn. Het is makkelijker om het te hebben over de wachttijd voor een nieuwe heup, dan te praten over de menselijke én maatschappelijke impact van een psychose